Jak zadbać o dobro dzieci i jednocześnie nie być posądzonym o populizm? To pytanie staje się coraz bardziej na miejscu, gdy decydenci rezydują w klimatyzowanych, luksusowych gabinetach nowego budynku Urzędu Marszałkowskiego, a młodzi pacjenci prędzej wydorośleją niż doczekają się wybudowania nowego szpitala dziecięcego w Poznaniu.

Skończyły się święta wielkanocne. Spędziłem je pięknie, w towarzystwie moich uroczych dzieci, małżonki, rodziny. Jestem osobą na co dzień zajętą, tak więc bardzo cieszyłem się na chwile spędzone razem z najbliższymi. Obserwowałem z radością moje dzieci, które są zdolne, empatyczne i przede wszystkim zdrowe. I tu dochodzę do meritum.

Szpital dziecięcy na Krysiewicza dobiega swych ostatnich dni. Ta agonia wprawdzie może potrwać jeszcze kilka lat, stąd przewidziane są środki na wykonanie remontu tego obiektu. Brzmi ładnie, nawet pocieszająco, ale tylko dopóki, dopóty nie dowiemy się, że prawie 1 mln zł pójdzie na odnowienie przyszpitalnej kaplicy (podobno są to zobowiązania byłego dyrektora szpitala). Wiadomo, że obiekt prędzej czy później zostanie przejęty przez kościół – jaki jest zatem interes miasta w renowacji kaplicy?

Sześć lat temu, tj. w styczniu 2011 r. w sejmiku wojewódzkim przyjmowaliśmy wieloletnią (do 2022 roku) prognozę finansową. Oczywiście później następowały jej korekty. Pierwsze rozmowy o budowie szpitala dziecięcego odbyły się już w 2010 roku – to właśnie wtedy Marszałek Marek Woźniak w wywiadzie udzielonym WTK uznał budowę szpitala dziecięcego za priorytet. Powtórzył to zdanie w 2014 roku w trakcie kampanii samorządowej. Natomiast w trakcie trwania kadencji nasze postulaty wielokrotnie bagatelizował, odsuwał w czasie, nie brał ich poważnie. Zmieniały się lokalizacje, plany, następowały roszady na stanowisku dyrektora szpitala, z pracy rezygnowali kluczowi lekarze.

Wypowiadałem się tak: „Odwołujemy się do programu wyborczego PO, z którego wynikało, że budowa szpitala ma być priorytetem tej kadencji samorządu”. Chcieliśmy przesunąć środki z budowy nowej siedziby dla Urzędu Marszałkowskiego na rzecz szpitala dla dzieci. Ostatecznie zostanie wybudowany przy ulicy Lutyckiej. Ale kiedy? Jak długo będziemy jeszcze czekać?

A budynek przy al. Niepodległości? On rzeczywiście jest reprezentacyjny. Marszałek ma gdzie wystawnie przyjmować gości. Zabrudzona pielucha noworodka w tę wysmakowaną wizję się nie wpisuje. Dzieci bowiem głosu nie mają.

Brak konkretów w przypadku budowy nowego szpitala dziecięcego w Poznaniu to sromota dla nas wszystkich. Było nam wstyd za remont Kaponiery, który trwał dłużej niż II wojna światowa. A szpital dziecięcy? Jego budowa ma nawiązać do wojny trzynastoletniej?

O co chodzi, proszę Państwa?