Są takie wydarzenia, które na trwale wpisują się w pamięć i świadomość ludzką. Dla Wielkopolan jest to data 26 grudnia 1918 roku i przyjazd do Poznania Ignacego Paderewskiego, którego płomienne przemówienie wygłoszone z balkonu hotelu Bazar dało początek walki narodowowyzwoleńczej. Ów powstańczy zryw do dziś jest chlubą dla nas wszystkich. Wierzę, że dla kolejnych pokoleń będzie tak samo ważnym wydarzeniem z przeszłości.

Moi dziadkowie brali czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. Wielu znajomych też szczyci się podobnymi rodzinnymi historiami. Polscy kolejarze, robotnicy, zwyczajni mieszkańcy, słowem nasi najbliżsi, zaatakowali 27 grudnia zdemoralizowane klęskami wojennymi oddziały pruskie, szybko zdobywając najważniejsze gmachy publiczne, koszary, pocztę, kolej itd. Poznań błyskawicznie stał się znów polski. Trudniejsze i bardziej zaciekłe walki miały miejsce na prowincji, ale i tak przyniosły sukces, który został przypieczętowany 16 lutego 1919 roku rozejmem w Trewirze.

Obchodzimy 99 rocznicę wyjątkowego w dziejach Polski powstańczego zrywu: wśród tych zwycięskich był on największym i w najbardziej wyrazisty sposób decydujący o granicach odradzającej się Polski. Za rok będziemy święcić jego stulecie.

Największą siłą naszej zbiorowej pamięci jest to, że przekazujemy wspomnienia dzieciom i wnukom. One – przez pryzmat familijnych albumów, pamiętników, opowiadanych legend – przestają traktować historię jako coś odległego, nienamacalnego i przez to nieco abstrakcyjnego. Utożsamiają się z nią. Kiedy opowiadam swoim dzieciom o ich przodkach, dzielności, odwadze i zaangażowaniu oraz podpieram to rodzinnymi wspomnieniami, wiem, że to najlepiej buduje ich patriotyzm, związanie z wielkopolską historią i dumę z pochodzenia.

Za rok będziemy obchodzili wielką setną rocznicę Wielkiego Powstania Polskiego. Z jednej strony chciałbym, by mieszkańcy innych regionów kraju wreszcie należycie docenili nasz powstańczy zryw, z drugiej boję się, że to święto zostanie zawłaszczone przez władze centralne i wykorzystane do politycznych manifestacji, jak choćby niestosownego w tych okolicznościach przywoływania ofiar katastrofy smoleńskiej.

Wiem jednak jedno: moim dzieciom już nikt nie odbierze dumy z determinacji i patriotyzmu swoich dziadków. Jesteśmy poznaniakami i znamy swoje dzieje. Czerpiemy z nich lokalną dumę i wnosimy ten podniosły nastrój do ducha całego narodu. Dlatego też popieram powołanie  komitetu obchodów rocznicy powstania złożonego z rodzin powstańców.

Chciałbym, by wszyscy Polacy właśnie w należyty sposób traktowali, obchodzili, czcili i szanowali Wielkie Powstanie Polskie.