Udrożnienie węzła dębieckiego było nieodzowne. Tunel pod torami kolejowymi na odcinku ulicy Opolskiej jednak tylko w niewielkim stopniu poprawił sytuację. Od strony pętli tramwajowej piesi nadal długo czekają na podniesienie szlabanów, kierowcy w samochodach stojących w korku złoszczą się, a dojazd do i z centrum jest nieznośnie czasochłonny. Zrealizowany projekt tunelu niestety był chybiony. Wzorem rozwiązań komunikacyjnych z zachodniej Europy należało pod ziemię skierować nie ruch samochodowy, lecz kolejowy. Tego już nie zmienimy, ale możemy, a nawet musimy wyciągnąć wnioski.

Ostatnio trwają gorące dyskusje nad zmianą umiejscowienia wildeckich przystanków tramwajowych, niestety nie rozmawia się przy tym o priorytetach. Zmianom musi przyświecać jedna podstawowa myśl, mianowicie ograniczenie czasu przejazdu od ulicy Hetmańskiej do Królowej Jadwigi. Odległość między przystankami nie może być zbyt mała. A obecnie jest tak, że przejście od jednego do drugiego nie zabiera nam więcej czasu niż 3 minuty marszu w średnim, spacerowym tempie. Ponadto nie można zapominać o racjonalnym gospodarowaniu budżetem, a koszty przebudowy są zdecydowanie zbyt wysokie. Do tego dochodzą kuriozalne sytuacje, w których pewni ludzie mylą działalność społeczną, jaką jest np. bycie radnym osiedlowym, z czysto komercyjną aktywnością. Dlaczego ktoś, kto pełni funkcję publiczną, opracowuje wraz z naukowcami z Politechniki Poznańskiej koncepcję ulicy Wierzbięcice, za którą pobiera 40 tysięcy złotych wynagrodzenia?

Droga rowerowa wzdłuż ulicy Dolna Wilda to trakt wyprowadzający rowerzystów z centrum Poznania w kierunku Wielkopolskiego Parku Narodowego. Byłby to świetny pomysł, gdyby jego realizację zaprojektowano po wschodniej stronie ruchliwej ulicy. Trasa rowerowa stałaby się mniej kolizyjna, bo nie zmuszająca do przekraczania wielu ulic (Chłapowskiego, Krzyżowa, Czajcza), rowerzyści nie musieliby kluczyć wśród petentów Urzędu Skarbowego, a na miejscu dotąd istniejących odcinków drogi, wytyczyłoby się miejsca parkingowe, których bardzo brakuje na Wildzie.

Po raz kolejny muszę też oburzyć się na zmiany nazw ulic. Boli szczególnie przemiana ulicy Chwiałkowskiego na Spychalskiego, a przecież ten drugi w społecznym odczuciu kojarzony jest wyłącznie z Marianem. Zatem zamierzony dekomunizacyjny efekt od razu spalił na panewce. Ponadto nie można dyskredytować wszystkich, którzy mieli nieszczęście żyć w ciężkich czasach stalinowskich, a mimo to starali się w miarę swoich możliwości przyczynić się do rozwoju i rozkwitu własnego miasta, nie gubiąc przy tym przyzwoitości.

Zarządzanie dzielnicą, miastem, krajem wymaga od decydentów racjonalności, pragmatyzmu, a przede wszystkim unikania emocji. Zbliża się czas wyborów samorządowych. Mam nadzieję, że tym razem ludzie zagłosują za rozumem.