W popularnej filmowej komedii pt. Konopielka jedna z bohaterek, młoda, nastawiona idealistycznie kobieta, przybywa w asyście gminnych oficjeli do wsi odciętej dotąd od świata bagnami. Ma za zadanie utworzyć w Taplarach szkołę, będąc jednym z wielu trybików odpowiedzialnych za zlikwidowanie po II wojnie światowej powszechnego analfabetyzmu. Miejscowi witają ją niechętnie, nazywając panią uczycielką.

Szczęśliwie w języku polskim nie ma już wyrazu uczyciel, jest za to nauczyciel, czyli dydaktyk, którego w nowej sytuacji nomenklaturowej można rozliczać za efekty pracy. Nie ma tylko uczyć, lecz jego naczelnym zadaniem jest nauczyć!

Zwykle do szkół trafiają dobrze wyszkoleni specjaliści, którzy robią wszystko, co w ich mocy, by wpoić naszym pociechom wiedzę, ale nie zawsze mają ku temu stworzonych optymalnych warunków. To może usprawiedliwiać ich z niezbyt satysfakcjonujących wyników nauczania. A przecież chcemy, by dzieci posiadły wiedzę większą od naszej.

Wiele rzetelnych badań naukowych wykazało, że najbardziej efektywne wpajanie wiedzy dzieciom zaczyna się dopiero po godzinie 8³⁰. Aktywność mózgowa uczniów uwalnia się zatem nie na pierwszej lekcji, tej od ósmej rano, lecz dopiero na drugiej. I też nie trwa wiecznie. Przerwy między lekcjami niekoniecznie muszą prowadzić do regeneracji układów nerwowych dzieci, bo związane są ze stresem związanym z częstym przedłużaniem lekcji przez nauczycieli, na przykład z zadawaniem pisemnych zadań domowych, ze zmianą sali z geograficznej na fizyczną, ze stresem przed klasówką. A potem przychodzi autentyczne zmęczenie związane z długością zajęć codziennych, nierzadko od godziny ósmej do piętnastej (a w domu należy odrobić zadania domowe).

Kwestia 8-letniej szkoły podstawowej czy gimnazjów staje się w takim ujęciu zupełnie niepotrzebnym sporem. Istota problemu tkwi zupełnie gdzie indziej.

Należy pomyśleć nad nową organizacją zajęć lekcyjnych, która byłaby dostosowana do potencjału młodych geniuszy. Wśród naszych dzieci jest ich naprawdę sporo. Stwarzając warunki, w których nie będą czuć się swobodnie, nie osiągniemy efektów, na jakich nam zależy. Podobnie jest z trwaniem roku szkolnego. Dlaczego on musi się kończyć pod koniec czerwca? Dzień Dziecka, czyli 1 czerwca trwa przecież dłużej niż 31 sierpnia. Dajmy dzieciom w wakacje jak najwięcej jasnych godzin.

Na koniec muszę przypomnieć o Finlandii, która do zajęć szkolnych wprowadziła obowiązkową naukę gry w szachy. Tamtejsi uczniowie uczą się myślenia strategicznego, gry kombinacyjnej,  rozwiązywania łamigłówek, słowem radzenia sobie z problemami. Natomiast w Polsce uczniowska kombinatoryka związana jest bardziej z unikaniem i usprawiedliwianiem nieobecności na zajęciach z WF lub religii.

Szkolne Taplary nadal będą kojarzyły się w Polsce z edukacyjnym bagnem, gdyż związane są z ideologią partyjną. Ona z kolei oderwana jest od dobra dziecka. PiS i PO zatracają się w szaleńczych oszczerstwach, natomiast ugrupowania lewicowe cały czas postrzegają uczniów poprzez ich podmiotowość. Mam nadzieję, że ludziom zależy na dzieciach. Zależy na przyszłości. Zależy na wiedzy.

Przynajmniej my z Unii Pracy wierzymy, że ludzie wreszcie odetną się od przesądów i zabobonów.