27 grudnia wzniesiemy wyjątkowy toast za naszych bohaterskich przodków, którzy powstali przeciwko niemieckiemu zaborcy. Trzeba pamiętać, że w Wielkopolsce, mimo wyraźnej przewagi żywiołu polskiego, Niemcy wcale nie mieli ochoty wycofać się. W listopadzie 1918 roku ulokowali tutaj ochotnicze oddziały Grenzschutzu i Heimatschutzu. To podburzyło radykalne skrzydło endecji, natomiast nastroje tonowali członkowie Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z Wojciechem Korfantym na czele, którzy oczekiwali na rozstrzygnięcia powojennej międzynarodowej konferencji pokojowej. Gdy 26 grudnia do Poznania przybył Ignacy Paderewski, wzbudziło to entuzjazm mieszkańców, jednak to prowokacje niemieckich grup żołnierzy wobec flag polskich i alianckich bezpośrednio doprowadziły do pierwszych starć.

Mieliśmy sporo szczęścia, gdyż Niemcy swoje regularne wojska wycofywali z frontu wschodniego przez Pomorze. Dlatego też polskie oddziały pod dowództwem majora Stanisława Taczaka szybko wyzwoliły Wielkopolskę, opierając północny front na Noteci, zachodni na linii Zbąszyń – Międzychód, a na południu w okolicach Rawicza i Ostrowa Wlkp. W połowie stycznia 1919 roku Niemcy przystąpili do kontrofensywy. Zaciekłe walki toczyły się wokół Leszna, nad Odrą i Notecią. Tu ponownie należy wspomnieć o Ignacym Paderewskim, który stanął na czele rządu w Warszawie i z pozycji premiera zaangażował swój międzynarodowy autorytet na rzecz przyłączenia Wielkopolski do macierzy. Dyplomatyczne starania przyniosły sukces: marszałek Foch rozciągnął warunki rozejmu (11 listopad 1918 r.) na front wielkopolski. Tym samym osłabione I wojną światową Niemcy musiały uznać prawa Rzeczpospolitej do rdzennie polskich ziem.

Jestem rodowitym poznaniakiem, którego przodkowie (Jan Witkowski i Wawrzyn Serba – o nim pamiątki można znaleźć w muzeum w Lusowie) również uczestniczyli w powstaniu. Co roku składam im hołd, a dziś czynię to z całą swoją rodziną. Noszę w sobie dumę i podobne odczucia zauważam wśród swoich znajomych. Niejeden z nich przytacza opowieści o ojcach i dziadach, którzy przelewali krew za naszą niepodległość. Historie są dramatyczne, wzruszające, czasem patetyczne. Z fotografii w sepii spozierają na nas twarze bohaterów, których szczery patriotyzm kazał pomóc Ślązakom w ich trzech powstaniach i wziąć udział w wojnie z bolszewikami. Nasze burzliwe dzieje utrudniały nam powojenny wzrost gospodarczy, ale to już historia na inną opowieść. Dziś wznieśmy toast za dzielnych Wielkopolan.

Cześć ich pamięci!