Jesteśmy świadkami dynamicznych zmian klimatu. Przerażają nas coraz gwałtowniejsze zjawiska pogodowe: trąby powietrzne, burze, które w przeciągu kwadransa potrafią podtopić miasta, grad o wielkości piłek golfowych czy trudne do wytrzymania wielodniowe upały. Zmniejszające się zasoby wody skłaniają tych najbardziej wyedukowanych do korygowania codziennych zachowań, jak choćby skrócenia czasu kąpieli pod prysznicem czy ograniczenia podlewania ogródków przydomowych. Z perspektywy miejskiej wygląda to jeszcze inaczej.

Zbadano, że absorpcja wody deszczowej w mieście jest mniej więcej na poziomie 15%, natomiast grunty poza miastem są w stanie wchłonąć jej około 50%. To oznacza, że z krótkiego, choć intensywnego deszczu, do gruntu trafia tyle kropel, co kot napłakał. Dzieje się tak dlatego, że skoszone miejskie trawniki są wystawione na intensywne działanie słońca, trawa szybko żółknie, a ziemia pod nią staje się grubą skorupą, po której deszcz spływa, nie wsiąkając w ziemię. Na łąkach podmiejskich krople deszczu zatrzymują się na kwiatach, źdźbłach traw, liściach roślin i później powoli i naturalnie wsiąkają w niespaloną ziemię.

W mieście są miejsca reprezentacyjne, w których pielęgnowane trawniki stanowią o ich estetyce. Nie wyobrażam sobie, by przed Teatrem Wielkim w Poznaniu pozwolono na wyrośnięcie łąki ekologicznej, ale dlaczego nie ma tak być np. na Łęgach Dębińskich? Dlaczego trawniki między blokami na osiedlach ratajskich, winogradzkich i piątkowskich mają w trakcie lata zmieniać się w klepiska? Dlaczego już w 5 minut po deszczu nie mamy czuć w powietrzu wilgoci? Czy wiecie, jak błyskawicznie spada poziom wód gruntowych?

Musimy sprostać wyzwaniom klimatycznym w każdym najdrobniejszym szczególe. Dziś skupiłem się na miejskich terenach zielonych, które muszą być na nowo zdefiniowane. Przez kilka lat obserwowaliśmy betonowanie ulicy święty Marcin, kiedy w tym samym czasie środowisko naturalne zaczęło błagać o nowe drzewa, krzaki, kwietniki. Sadzenie drzewek w wielkich donicach jest może frapujące designersko, ale w żaden sposób nie rozwiązuje problemu. Zatem nie możemy nad tym debatować w nieskończoność, lecz zacząć działać tak dynamicznie, jak zmienia się aura.

Skończyła się era parków miejskich, zaczyna się epoka łąk miejskich. Zacznijmy to forsować, a życie stanie się lżejsze.